De Fairies
7 September 2021
Ten tijde van het vertrek uit de stad in de late lente, had Mevrouw Hazenkraak een tijdspanne van een maand in gedachte. Inmiddels waren het er 4 en ze wilde nog steeds niet terug.
Correctie: ze mócht niet terug.
Van de fairies.
Als je lang genoeg op zo’n boerderij rondscharrelde, dan besefte je: ze bestaan. Luid en duidelijk.
De Fairies, dat waren de plantjes en de insectjes, alles wat groeide en bloeide, en schreeuwde om aandacht.
Mevrouw De Roos: “IK HEB HET KOUD! ZET ME VERDOMME IN DE ZON EIKEL”.
Mejuffrouw Clematis: “IK VERBRAAAAAND!!! HAAL ME HIER WEG!!!!”
De vlindertjes in het gras: “NEEEEEEEE NIET MAAIEN!!!! IK ZIT HIER NOG! JE HEBT TOCH OGEN IN JE KOP?”
De tamme Langpootspinnen die het fort bewaakten tegen buitentarantula’s en ander gespuisig hangvolk: “ZE GAAN ONS OPZUIGEN!!!!”
Van elke vierkante centimeter van dit stukkie natuur riepen ze, en hielden Mevrouw Hazenkraak gevangen. Haar bedrijf zou nog failliet gaan, probeerde ze aan de Fairies uit te leggen, maar dát snapten ze nou weer niet. De bitches.
