Mañana
13 Augustus 2010
Onze nieuwe wethouder integratie Andrée van Es maakt zich zorgen om de aanhang van de PVV en wil daar wat aan doen. De verslaggever vraagt: "Wat dan?" Tja, daar heeft ze niet 123 een antwoord op.
Zodra de camera weg is ploft Andrée neer in de blauwe bureaustoel. En doet vervolgens helemaal niets.
Want dat hoort zo. Je maakt je zorgen, je "geeft iets aan", en dan... niets nanimonai nada niente. Politici en bestuurders waren gewend aan dat comfortabele systeem dat al jaren prima werkte. Ze namen vanzelf aan dat het er ook zo aan toeging onder de bevolking. Zoals de waard is vertrouwt ie zijn gasten, niet waar. Het gevoel van urgentie was zodoende jarenlang ver te zoeken. Er werd gesmeten met peilingen, er werd geroepen dat het volk ontevreden was, en dat was goed. Straks zou het volk gewoon PvdA stemmen en konden de regenten weer lekker doorsukkelen.
Maar helaas.
Het volk bleek zich niet aan de onuitgesproken afspraak te houden. Er werd volop PVV gestemd. Het pluche was verbijsterd, het gepeupel verbijsterd om die verbijstering: "We hebben jullie toch gewaarschuwd?"
Nu eist het land dat er iets verandert inzake de immigratiekwestie. De kersverse formatie belooft veel daadkracht. U en ik weten inmiddels wel beter. Zodra de camera's weg zijn ploft Mark Rutte neer in zijn blauwe stoel, gooit zijn handen achter in zijn nek en zijn voeten op het bureaublad... en doet de komende 3 jaar helemaal niets.
Dan wordt er op de deur geklopt: de camera's, die hem willen vragen over de komende verkiezigen. Mark gaapt, doet de voeten van tafel, stapt op, pakt een dossiertje dat daar toevallig ligt, en loopt met een snelle pas naar buiten, gevolgd door een kudde hijgende journalisten. "We gaan daar zeker wat aan doen." antwoordt hij geroutineerd op een vraag die hij niet gehoord heeft.
Deze column is eerder verschenen op AT5.nl.
