Greer
16 Januari 2008
Gisteren naar het optreden van Germaine Greer in Felix Meritis geweest. Ze gaf een lezing ter ere van de Nederlandse uitgave van haar boek over Ann Hathaway, de vrouw van Shakespeare. Wat een podiumbeest. Je vergeeft haar onmiddelijk alle bizarre standpunten die ze de wereld in lanceert, want ze is in- en inkomisch. Een greep uit haar repertoire:
"If I were the Queen of the Universe I would command a 10 years time out of Shakespeare reading. No Shakespeare for 10 years." (Met een wijds gebaar dat haar inderdaad verbluffend op the Queen of the Universe deed lijken.)
"Usually you get praised for the wrong reasons as you get critisized for the wrong reasons."
"I have dealt with any question as a woman."
"I always tried not to be mean about it."
"Can't we do it another way, pleeeaase?" (over vrouwenkwesties)
"Stop reading the Koran, read Germaine Greer!"(which she was quoting from someone else)
"If I didn't believe God is a shit I would probably pray."
Germaine Greer is een geval apart. Een van de ikonen van de jaren zestig-zeventig, een vurige pleitbezorgster van de seksuele bevrijding van de vrouw, mìts de vrouw in kwestie westers is. In de jaren '90 werd opeens duidelijk dat ze lang niet dezelfde standards op na hield inzake de onderdrukking van vrouwen elders in de wereld. Zo mag ik niet boos zijn op macho's uit het zuiden wanneer ze een cultuur in stand houden waar vrouwen (lees: kleine meisjes) op gruwelijke manier de dupe van zijn. Ik mag ze niet barbaars vinden, ik mag mij niet superieur voelen in mijn afkeer daarvan.
Deze volleerde Shakespeare promovenda kwam tot het schrijven van dat boek om Ann Hathaway te rehabiliteren. Ze werd door de eeuwen heen verguisd als zijnde een oude koe met wie de jonge god Shakespeare tegen zijn wil moest trouwen. Daar kreeg Germaine Greer genoeg van en besloot ze een lans voor Ann te breken. Ze baseerde haar overtuiging dat Ann niet het debiele gemene wezen was waar ze voor ging, niet op new evidence maar op vragen die nooit waren gesteld door de Shakespeare-kenners. Ze is al die vragen wel gaan stellen, en in haar boek geeft ze mogelijke antwoorden waar blijkbaar nooit iemand had gedacht maar die inderdaad plausibel klinken. "It is a book in the conditional" zegt ze. Een conditionalis die overtuigd, vooral als je Germaine Greer live in aktie hebt gezien.
Uit de zaal kwamen er vragen als: "Why did you write a book about loyalty to a man while you obviously despise it?" waarop ze antwoorde: "I don't do loyalty". Inderdaad, ze presteerde het om in de drie weken dat ze ooit getrouwd was haar man meerdere keren ontrouw te zijn. "Hoe deed ze dat praktisch gezien?" vroeg ik me af. Die vraag stelde ik (helaas?) niet. Ik mocht het vragenuurtje afronden met: "Do YOU, mrs. Greer, perhaps have a question to US, women of the Netherlands?" De spitsvondigheid die ze twee uur lang ten toon had gesteld verliet haar ogenblikkelijk en ze stammelde iets over onze massale voorliefde voor tulpen. Ze hervatte zich en barstte los in een langdurige preek over onze intolerantie voor behoofddoekte vrouwen.
Germaine Greer heeft geen vraag voor de Nederlandse vrouw. Weet ze alles van ons? Heeft ze simpelweg geen interesse? Of is ze zo vol van haar eigen gelijk dat ze niet doorheeft dat de Nederlanders tèllen in de wereld, als het gaat om innoviteit en eigenwijsheid?
(NB: Lees meer over het boek van Germaine Greer op de site van Julie Phillips.)
