Dwang

18 December 2008



In mijn jonge jaren hoorde je vaak het credo: "Een man kun je niet veranderen als die zelf niet wil." Na de helft van de mannelijke bevolking van Amsterdam te hebben versleten weet ik: "Wil je een man houden dan MOET je hem veranderen, VOORAL als hij niet wil."

Het zit simpel in elkaar: de mannen waar het hier om gaat zijn niet de uitzonderlijk nette en geordende exemplaren die het huishouden vanzelfsprekend op zich nemen, in hun tienerjaren al wisten dat ze vader wilden worden en een voorbeeldige hang naar een gezonde levenstijl ten toon spreiden. We hebben het hier over de eeuwig puberende kerel, de seriële monogaam, de sloddervos, de zich dagelijks aan roesbevorderende middelen bezondigende man. De man die op zijn 30ste nog wekelijks bezoek van mamie krijgt, die de vieze lakens even komt wassen, de aangekoekte pannen schrobt en de schimmellaag in de koelkast te lijf gaat. De man die pas op zijn 60ste bedenkt dat hij rijp is voor nageslacht. Ja, de biologische klok van de broeders werkt even net iets anders dan de onze.

Als vrouw die voor zo'n type is gevallen, heb je twee opties:
-je laat hem zijn gang gaan
-je omvormt hem.

Optie 1 kan alleen als je geen kinderen wilt. Je moet wel bereid zijn om op jullie oude dag een jonge godin ten tonele te zien verschijnen om hem van de nodige kroost te voorzien. Je bent immers tegen die tijd al lang door je voorraad eitjes heen. Dat wordt pensioeneren in je eentje of met z'n drieën, plus babies, plus een complete nieuwe schoonfamilie, waar de schoonouders even oud zijn als jij. Gezellig.

Optie 2 is geen sinecure. Jullie gaan door een hel. Hij zal je spoedig niet meer kunnen luchten en op hoge poten vertrekken. Àls je zijn eerste bent. Na de tweede, derde of, voor de hardleers, vierde poging tot hechte relatie zal hij:
-inzien dat jij gelijk hebt
-of niet.

Mijn methode is dus alles behalve doeltreffend. Ik was mijn handen in onschuld: ik heb tenslotte niet gezegd dat het zou werken.



Gepubliceerd op Kutbinnenlanders.

- Aanraders -