De poedel
22 September 2013
De poedel was reusachtig. Een
reusachtige poedel, de witte vacht gemillimeterd op vier zwarte
voeten en twee zwarte oren na, die fluffy waren gebleven. Hij
trotteerde fier door het park, richting het hondenkransje verderop.
Elke morgen kwamen de hondenbezitters bijeen op dit gedeelte van het
plantsoen om hun viervoeters uit te laten en wat te buurten met
elkaar. Daar koerste hij resoluut naar toe, de reusachtige witte
poedel met zwarte voeten, gevolgd door zijn mens.
Het was 's ochtends vroeg, op mijn
woon-werkverkeer. De slaap zat nog in mijn hersenen. 'Een reusachtige
witte poedel met zwarte voeten' registreerde ik sloom terwijl ik
doorfietste. Een tien minuten verderop drong zich de ietwat
verontrustende observatie op 'Met VIER zwarte voeten... en TWEE
zwarte oren.' Ik fietste iets wakkerder verder. Bij het stoplicht:
'Verder spotless wit.' Ik was nu klaar wakker. Dit kon niet. Moeder
natuur had een reusachtige poedel gecreeërd, dat al, maar hem
bovendien toegerust met precies vier pikzwarte voetjes, alle vier
precies dezelfde hoeveelheid zwart, tot precies hetzelfde streepje op
de enkels? En precies dezelfde zwarte oren? Wow. Pet af voor moeder
natuur.
Op mijn weg terug zag ik hem weer. Het
kon niet ontgaan dat hij door had dat hij bijzonder was. 'I am
special' zag je hem denken, terwijl hij dolvrolijk met opgeheven
hoofd op de weide draafde. De overige honden erbiedigden hem. Hij was
de ster van het speelveld.
Een kleine week later (ik was hem
inmiddels compleet vergeten), was ik bijna thuis toen ik zag dat de
slijter die minstens zolang ik in deze buurt woon - bijna dertig jaar
- zijn drankspijzen had gevent, vertrokken was. De ruimtes
gebruikelijk bezaaid met glazen flessen oogden zenachtig leeg. En
gayroze geverfd. In het midden pronkte een behandelbed. Op de gevel
las ik: 'Trimsalon'.
Zouden ze tegenwoordig poedels verven?
