Oplossing voor de Wereldvrede
1 April 2012
Oorlog voeren is zonde en daarnaast hopeloos uit de tijd. Zó 20ste eeuw. Tuurlijk bestaat territoriumdrift nog, en macht, en vooral geld, de grootste drives achter de oorlogsmachine, maar daarvoor stuur je anno 2012 geen hordes jonkies meer, in de bloei van hun leven, naar zoiets barbaars als een front.
Dat een paar regeringen op deze aardbol dat toch doen heeft voornamelijk te maken met de intensieve lobby van zowel leger als wapenindustrie. Het leger verveelt zich stierlijk in vredestijd. Ze oefenen droog op schermpjes en neppoppetjes, wat op den duur ontzettend tegen gaat staan. Zeker als je een getraind lijf tjokvol testosteron hebt en eenlicense to kill. Dan wil je wat.
De wapenindustrie zal heus niet zeggen: “Hee, geen oorlog meer? Super! Laten we zinvolle carrière-switchen maken. Wie wil er apneutherapeut worden? Yogaleraar? Iemand?” Nee. Ze blijven hardnekkig staal omzetten in wat we vroeger kalasjnikovs en bazooka’s noemden en die nu veel beter zijn geworden. Een aspect trouwens dat we niet moeten verwaarlozen. Want die techniek, dat is ook ontwikkeld in de loop der jaren. Daar zitten hele bataljons aan nerds dag in dag uit op te ploeteren, om die machines steeds preciezer te maken. Hoe kunnen we verwachten dat men al die inspanningen overboord kiepert? No way. Die moeten ingezet worden. Vaak en veel.
Maar nu de 21ste eeuw. De economie van de VS, om maar een land te noemen, ligt hopeloos op haar gat. Het aandeel werk- en daklozen stijgt schrikbarend. Detroit, in mijn jeugd een bruisende industriële stad, is verworden tot een verzameling afbrokkelende panden. Leegte alom. De auto-industrie heeft het westen verlaten. Net als de elektronica, net als kleding, net als alles eigenlijk. Niets maken we meer, alle fabrieken sluiten één bij één, alles komt tegenwoordig uit het Oosten.
Nu komt mijn masterplan. Neem het netelige voorbeeld van Afghanistan. Wat staan die stakkers nou helemaal daar te doen? Dat is toch geen porem? Naar huis allemaal, en presto. Ze moeten dringend terug om de Amerikaanse daklozen te verzorgen in hun geïmproviseerde tentencampementen. De soldaten worden ter plekke vervangen door verkopers. Eén op één. Een hele leger aan verkopers: sluwe, smooth talking gladjanussen, die jou hun eigen moeder zouden slijten. Met korting. Met hun bloedeigen zus er bovenop als cadeau van de zaak. Die verkopers gaan niets verkópen, natuurlijk niet, in Afghanistan is immers geen geld te halen, dat weet iedereen. Ze gaan dingen geven. Auto’s bijvoorbeeld, uit Detroit. Daar beginnen ze mee. “Elke Afghaan zijn eigen automobiel!” De Afghaan hoeft er niets voor te betalen. Hij of zij ondertekent alleen een sales- of license agreement, precies zoals we die dagelijks en nonchalant aanvinken bij het downloaden van gratis software. Die dingen leest niemand ooit. Daar zijn die teksten op ontworpen, op ondoorleesbaarheid. Wie weet staan er dingen in als: “Assignee applies himself to the transfer of the whole of his civil rights to assignor” of: “I hereby solemnly engage myself to surrender my future first born child to licensor, on the date of his of her first birthday, to be beheaded on a public place of the licensor’s choice, and furthermore transfer all broadcasting rights of the event to licensor, and such till the end of times.” Wat in de gebruiksovereenkomst van de Afghanen staat laat ik aan uw verbeelding over. The sky is the limit.
Daar gaat het bovendien niet om, want wie moet dat nou gaan handhaven? De soldaten zijn immers al lang pleite. Nee. Dan komt fase 2. Fase 2 is het geven van nog méér spullen. Een laptop bijvoorbeeld. Made in Amerika, door de wapenindustrie, betaald door de staat. Gewoon, precies zoals zij dat doen met wapens. Dus: Elke Afghaan een laptop, en hoppa! Iedereen het internet erop. Binnen de kortste keren eisen de Afghanen krachtcentrales om hun laptops op te laden. En wie gaat die centrales bouwen? Juist. Dat staat immers in de gebruiksovereenkomst. Fase 3 gaat over smartphones, fase 4 over koelkasten en TV’s, en ga zo maar door. Binnen de kortste keren zijn alle planeetbewoners verslaafd aan consumentisme, de VS is er op economisch gebied weer helemaal bovenop, en de wereldvrede is een feit.
Op Kutbinnenlanders.nl en Nurks gepubliceerd.
