Los
13 Oktober 2017
Is het nog mogelijk om los van elke structuur ook te leven? Of hebben vadertje staat en moedertje economie overal hun greep op?
Een puur theoretische vraag van mijn kant gezien ik, zoals 99,99% van de bevolking, niet zonder enige vorm van systeem gedij. Bij dat percentage schat ik dat 1 op de 10 000 mensen in staat is om zo'n toestand te ambiëren. Ik heb werkelijk geen flauw idee. Kan net zo goed 1 op de 100.000 zijn. Ik ken er een paar dus 1 op de miljoen zal het niet wezen. Haakje sluiten.
Maar heus, is het nog mogelijk? Dat je van geboortewege terecht komt “where no man has gone before”, daar opgroeit, los van elke connectie, puur natuur, levend van de dingen die daar zijn. Ik vraag het me af, ja, en die vraag brengt telkens iets van beklemming met zich mee.
Op een of andere manier vond ik het altijd leuk te horen over iemand die de hierboven geschetste situatie naderde. Een soort heldenmoed die wij, slaafse burgers met onze comfortverslaving nooit zullen bereiken.
Is het de romantiek die ervan af straalt? Of zou het een oprisping zijn uit de verteerde maal van privacy-schendingen die ons dagelijks ten dele valt? Droom ik daarom van onbereikbare dan wel onwenselijke levensgangen? Van ver doorgevoerde vrijheid? Ik zou het geen minuut volhouden.
Feit is dat ik het jammer vind dat dit soort anachoreten uit onze Mokum verdreven zijn. De Holbewoner, Herman de Herremiet, in zekere zin ook wijlen mijn vriend Arthur IJzerdraat: ze zijn uitgestorven, de stedelijke eenlingen. Het is nu massa wat de klok slaat. Rutte kan gerust zijn: de normale Nederlander? Daar stikt het van. Helaas.
[Op nurks gepubliceerd.]
