Abortus
28 Maart 2009
Wij vrouwen mogen niet aborteren. In zijn algemeenheid bezien, dan. Op de tijdschaal van de aanwezigheid van de mens op aarde is het een fractie van een seconde in een minieme portie van het wereldoppervlak oogluikend toegestaan. Voor de rest verboden of anderzins onmogelijk gemaakt. Wie zwanger raakt zal de vrucht vol moeten laten groeien, en voor pakweg 20 jaar voorzien van alle gemakken tot hij of zij zelfstandig de wereld in gestuurd kan worden.
Dat is geen geringe opgave, laten we daar geen misverstand over bestaan. De zwangerschap alleerst. Een hormonale tsunami die je jonge leven op zijn kop zet. Ook al heb je het schepseltje in questie helemaal zelf gewild, dan nog moet je beschikken over een bijzonder sterk lichamelijk en psychisch gestel wil je daar heelhuids uit komen. Laat staan als je ongewild bevrucht bent, of nog erger: verkracht, zoals in sommige Afrikaanse landen veelvuldig gebeurt: verkracht en vervolgens verstoten door je familie. Zie daar nog iets positiefs van in te zien.
De bevalling: daarover hoef ik vermoedelijk niet in details te treden. Ieder weldenkend mens weet van de gruwelen die gepaard gaan met de uitdrijving van de vrucht. Maar niet iedereen is doordrongen van de zwaarte van dat kind begeleiden tot de volwassenheid. Opvoeden: als dat zo gemakkelijk was zouden de ouders dat nog volop doen. Maar ziedaar, geen hond die hier nog brood van lust. Klaslokalen vol met schreeuwende betwetertjes, zomogelijk nog narcistischer ingesteld dan hun ouders. Ouders die, bang om de lieve vrede te verstoren, niets durven ondernemen tegen zo'n verwend nest. Omdat het niet te doen is. Omdat je daar ruzie van krijgt, en een sfeer in huis die, o verschrikking, lijkt op waar je jezelf je hele jeugd om hebt beloofd: dit ga ik anders doen. En een geld dat het kost! Je lieflijk vertrekje blijkt al gauw te krap, zodat je wel moet verhuizen, naar de buitenranden van de straat waar je jezelf je hele jeugd om hebt beloofd...
Maar dat moeten we op de koop toe nemen, wij vrouwen. Want als het de man algauw teveel wordt, dan neemt ie gewoon de benen, wat let hem, onder het mom: "Het botert niet meer zo tussen ons." Ja, want welk goeddenkend mens haalt het in zijn hoofd om te zeggen: "Ik werd gek van het geschreeuw van de babies, en ik wou me niet meer dag in dag uit uitsloven voor een paar lelijke mormels"? En dan gaat zo'n voorbeeldige vader de zielige held uithangen als Dwaze Vader, of zoiets bespottelijks. Toen hij die koters nog hàd vertikte hij het om poepkonten af te vegen (behalve als er bezoek was, dan rukte hij zo snel hij kon het vieste kind uit de handen van de verbaasde moeder), of 's nachts op te staan voordat het hele blok finaal wakker werd van het gekrijs van de jongste. Hij waande zich nog kinderloos, in zijn hang naar een studentikoos leven, zoop en/of blowde, ging 's avonds uit met zijn maatjes. Moeder de vrouw werd almaar bozer. En dan ja, je krijgt een hekel aan elkaar. Allicht.
Maar goed. We mogen niet aborteren. In alle landen niet, behalve (bijna overal) in Nederland. In het OLVG in Amsterdam bijvoorbeeld nog steeds niet, dat heeft mijn huisarts tot zijn grote schrik ondervonden, toen hij mij voor mijn laatste ingreep met volle vertrouwen ernaar toe stuurde, mèt een medische indicatie. Een Surinaamse met de bolle ogen van de heilige geest wimpelde mij verontwaardigd af: "We doen HIER niet aan abortus, hoor." Een afwijzing die de moord op het jonge leven nog erger maakte, doordat deze de vrucht toestond om nog verder uit te dijen. Ik was er immers als de kippen bij: bij celdeling nr.3 sta ik al op de stoep van de aborteur. Voor mij geen 5-dagenbedenktijd. Ik weet altijd feilloos of ik zo'n kind kan hebben of niet. Voor zijn, mijn en de bestwil van de rest van de wereld. Maar toch: we mogen niet aborteren. En als je het wel doet dan wacht je de toorn van de goegemeente: "Had je maar voorzorgsmaatregelen genomen!" waarbij: "Gedaan en gefaald" niet als plausibel antwoord wordt aanvaard. Want in de kern van de zaak bedoelen zij: we mogen niet neuken. En als we het toch doen dan worden we gestraft, eigen schuld dikke bult.
Tegen zoveel kortzichtige mensonlievendheid kan ik niet goed. Maar argumenten vòòr abortus heb ik niet bijster veel. Meer kreten van: "Als je het niet doet DAN..."
DAN gooien anno 1850 50 Amsterdamse moeders hun zuigeling in de gracht*. DAN worden evenzoveel pasgeborenen op de daken gelegd, zodat het lijkje later in verre staat van ontbinding gevonden wordt en alsnog begraven moet, buiten het kerkhof. DAN krijg je een rotleven, als ongewenst rotkind van een rothuwelijk.
Ik heb geen argumenten voor abortus, maar nog minder tegen. Liever een paar cellen om zeep helpen dan een voldragen baby. Afschaffen, dus, die 5-dagenbedenktijd!
*Bron: Stadsarchief Amsterdam
Naschrift 2018: Er is wel 1 dijk van een argument pro-abortus en dat is: 7,6 miljard mensen. Zoveel mogelijk aborteren dus. Als de donder.
.
