Voortschrijdend inzicht
21 Juli 2014
Er is steeds minder ik in
mijn ik. Er is ook steeds minder ik in jullie ikken. Althans zoals ik
het nu zie, in de ontwikkeling die ik meemaak.
Een onstuitbare mars in het,
genadeloos voortschrijdend. Alles valt af, één bij één. Niets is
belangrijk meer. Ik leef bij de dag. Een hermiet. Zonder wil zonder
wens. Zonder angst.
De drangen zijn weggevallen.
Carrière, avontuur, romantiek. Rest gezapigheid en een onmetelijk
cynisme. De jeugd mag het overnemen. Maar wat doet de jeugd?
Hetzelfde. Precies hetzelfde. Alles is zo precies hetzelfde. Dat
slechte, dat domme in de mens, dat overal en altijd zegeviert. Ik kan
het niet meer zien. Het is vergif voor je laatste fase, waarin je
enkel naar schoonheid en rust verlangt.