Stopverf

31 Juli 2011




Wat gebeurt er met onze beelden? Op het Rembrandtplein lijkt Rembrandt opeens gedoopt in stopverf en de vioolman op de Marnixstraat kwam koningsblauw terug van de renovatie.

De Joris van de Schermerstraat komt mij opeens dubieus voor. Zouden die drie kleuren oorspronkelijk door Hildo Krop zijn bedacht? Ik kan het me eenvoudig niet voorstellen.

De lelijkheid van die kleuren: dat doet bij mij het vermoeden rijzen dat de kunstmaffia erachter zit. Wie anders durft met zoveel aplomb zoiets in de openbaarheid te werpen? Je moet immers over vreselijke kapsones beschikken. Je moet geloven dat jouw smaak de juiste is. Is het een nieuwe trend? Is het tegenwoordig een must in kunstland, dat die heren en dames ons door de strot willen duwen? Dat metaal niet meer zomaar getoond mag worden maar perse gesausd moet? Liefst in een foeilelijke kleur?

Vooral die Rembrandt is mij een doorn in het oog. Elke keer dat ik erlangs tram schaam ik me plaatsvervangend voor de toeristen die dit als summum van onze kunstzinnige smaak moeten zien. Hij lijkt wel in plastic gegoten... wat het eigenlijk is. Verf is tegenwoordig toch ook maar een plastic laagje. De vioolman is van brons (denk ik). Brons is mooi van zichzelf. Raar om dat over te schilderen. Rembrandt is van gietijzer. Toen ze dat beeld ergens in de 19de eeuw wilden maken, werd er geld bij elkaar gesprokkeld, maar niet genoeg om er brons van te kopen. Gietijzer moet je verven, anders roest het. Maar gietijzer heeft van nature een prachtige zwarte kleur. Waarom niet volstaan met een laagje vernis? En trouwens, what happened to wabi en sabi, eenvoud en patina (het mettertijd alsmaar mooier worden), twee kernbegrippen uit de Japanse kunst die we tot nu toe ook wel wisten te waarderen, hier in het Westen?

In de jaren '80 heb ik me verbaasd om de onvoorstelbare kleuren die op de gevels en balkonhekken van nieuwbouw kwam: een citroengeel dat je tandglazuur deed springen, treurig zwembadblauw, raar paars, verlopen roze. Het scheen toen te kunnen. Tegenwoordig zijn dat soort fratsen taboe in de bouw, waar ingetogenheid heerst en een "terug naar de basics"-houding waait. Nu zijn de beelden aan de beurt. Kunst op straat moet aan de kladwoede van de renovateurs geloven. Tanden op elkaar dan maar, en wachten tot betere tijden.


Naschrift dd 3 aug.: Miep, een vaste reaguurder op AT5, zegt dat het verven van die beelden als maatregel tegen diefstal bedoelt wordt. Er wordt tegenwoordig veel metaal gejat, daarom. Het moet wel zo zijn! Ze worden zo lelijk gemaakt dat niemand ze meer wil hebben! Genius.
Gepubliceerd op AT5.

- Aanraders -