#malegaze

15 Mei 2020



De Fransen lusten er pap van, van die idiote films, als er maar blote meiden in voorkomen. Piepjonge exemplaren wel te verstaan, met onzichtbare borsten en jongensheupen, pedogevaarlijke grieten met lijven van 12 jarige mignons.
Want echte vrouwen daar rust een embargo op. Niets ergers dan een vrouw met rondingen. Ja, een vrouw van over de 40 met rondingen.

Niets jaagt me meer op de kast.

De stupide adoratie van 2 vrouwen voor het 40+, in alle opzichten niet boeiende  burgermannetje uit Un adultère, bijvoorbeeld. Catfight-nattedroom van maker Philip Harrel die ons weer eens trakteert op zijn stokpaardje “getrouwde man valt voor jong blaadje” (met dat bijltje gehakt met dezelfde actrice - Isabelle Carré - in de tegenovergestelde rol, toen zíj 20 was).  Geen noot van kritiek (“Dat jong blaadje is het evenbeeld van zijn vrouw, maar dan 20 jaar jonger. Vindt hij zijn vrouw soms te oud?” om maar wat te noemen), allemaal heel plausibel, heel Frans. De obligate vrouwelijke full monty, de afwezigheid van de mannelijke. “ Wat een goeie actrices!”  JA HOOR, ZOU JE ZE ZO GOED VINDEN ALS ZE OUD EN DIK WAREN?

Waar blijven commentaren van Franse feministen?  Worden die door google achter gehouden? Rouspeteren die meiden niet meer over dit onderwerp? Of zijn zij te lesbo en gluren zij ook te verlekkerd naar onvolgroeide schaamdelen om nog kritiek te kunnen uitoefenen?

De mate waarin zulks in Frankrijk werd en wordt geproduceerd, dát is wat me stoort. De normaliteit ervan. De afwezigheid van collectieve verontwaardiging. Het feit dat het haast de standaard wordt. Dat de Fransen die ondraaglijke cliché’s niet doorhebben.

De Franse films uit mijn jeugd zijn in retrospectief een bron van afkeer voor de vrouw van middelbare leeftijd die ik geworden ben.
Sowieso al die films à la mords-moi-le-noeud, Truffaut cum suis: wat een ellende nu ik ze 40 jaar na dato bekijk. Niet te pruimen. Destijds was het het summum van intellectualisme en kunstzinnigheid. Ik vind het gemaakt, afgeraffeld, oninteressant en vooral seksistisch.  Terwijl die uit decennia eerder, zoals La fille du puisatier, die zonodig op de brandstapel van de o zo vernieuwende Nouvelle Vague moesten, toch opvallend vrouwvriendelijk blijken te zijn.

On aura tout vu, uit de jaren 70, spant de kroon. Een brochette van de beste acteurs van destijds (Pierre Richard, Miou-miou, Jean-Pierre Marielle), met een verhaallijn niet te dromen van onbenulligheid: hij wil een pornofilm maken. #Malegaze gehaalte 100%: alleen maar naakte vrouwen, kutten en al. Naakte mannen? Geen piemel gezien. Op een gegeven moment wandelt zelfs 1 naakte man frontaal in beeld, waarvan alleen de gevoelige delen buiten beeld zijn gehouden door een meubelstuk. Waarom?? Waarom wel de tieten en kutten, en niet de piemels en ballen?

Ik walg hiervan omdat het mij gevormd heeft zonder dat ik het doorhad. Ik was klein, wist niet beter, en heb dit benepen moresbeeld geïnternaliseerd.

Het is helaas nog steeds zo. Huidige discussie over bloot in de kunst gaat over vrouwelijk naakt, en dat wordt niet eens gezegd, zo normaal is het. Ikzelf heb niets tegen vrouwelijk naakt in de beeldcultuur, vind het juist heerlijk, maar dan wel met net zoveel exponenten van het mannelijk equivalent graag!

Hier een oproep aan kunstenaars en filmmakers:
blote vrouwen én mannen aub! In gelijke mate en een beetje normaal geproportioneerd.






 
Tags: m/v, recensie

- Aanraders -