Het menselijk tekort

11 December 2007



Op mijn oude dag word ik lollig. Als kind was ik dat niet. Bazig, ja. En avontuurlijk, en intellectueel. Maar lollig? Nee. Lolligheid is me voor het eerst aan komen waaien met de persoon van mijn oudste zoons vader.

Hij was een groots komiek. Zag overal en altijd de humor van in. Elke avond rolden wij, als wij elkaar niet de haren uit het hoofd trokken, van pure lol van de bank af. Elke dag de slappe lach. Eens had ik in een vlaag van zwangerschapsdebiliteit een poging gewaagd tot het haken van een panty. Toen die af was bleek één been minstens 40 cm korter dan het andere. Ik besloot ter plekke om het geval in te lijsten en er de titel aan te geven: 'Het Menselijk Tekort.' Het kwam vast door de wiet die wij veelvuldig gebruikten, dat we daar wekenlang de slappe lach van kregen. Telkens als we die ingelijste panty zagen was het raak.
Wij hadden allebei een dijk van een ego dus is het geluk ons toch op een zeker tijdstip ontglipt: een offer in het gruwelijkste gevecht om het welzijn van onze kroost. Toen de wapens eindelijk waren neergestreken en we uitgeput eensweegs gingen, was het een tijdje gedaan met de lol. Maar hulde! De Lol is terug.

Het ging stapvoets. Ik ging bemerken dat het wrange des levens een steeds minder zware wissel op mijn gemoed trok. Ik hing de grapjas uit, dartelde vrolijk rond met mijn vriendinnetjes en vergat daarbij totaal mijn leeftijd. Zelfs toen de vrouw-die-me-sinds-2001-stiekem-haatte (en die het al die tijd lukte om de schijn op te houden dat het precies andersom was) een faux-pas beging waarbij zij mij en plein public te kijk zette, moest ik, na een eerste "verdomme, weer!", knap snel met een binnenpretje vaststellen dat ze me ongewild een dienst had bewezen. Zelfs toen mijn liefste, lieve oma lag te versterven, verlamd vastgeklemd aan het infuus, en ik aan haar bed zat te kokhalzen van het gejank ging ik snel over in uit volle borst zingen (het verplegend personeel wist zich geen raad van gêne) en met haar lachen: "Ils vont te reéduquer, mémé." Bulder. "Reéduquer" is in het Frans net zoveel revalideren als heropvoeden. Het grappige van brave ziekenhuissloofjes die mijn excentrieke oma gingen heropvoeden was sterker dan het aanblik van de dood.

Het karkas sleept zich voort door de middelbare leeftijd en begint van binnen uit te stinken, maar een warme deken komt op haar schouders neergedaald, als een balsem op de ziel, als een kruik water voor de barre tocht door de ouderdom. Zo wil ik tot ik neerval. En als ik eens aan de poort der eeuwige jachtvelden toch nog moet aankloppen, zal ik eerst vragen: "Valt hier nog wat te lachen?" Zoniet, dan maak ik stante pede rechtsomkeer. U zult mij gauw weer herkennen: ik ben de eeuwig lollige.



.

- Aanraders -