Complottheorieën: Fukushima
6 April 2011
.
We wisten al lang dat de kernenergielobby over lijken ging. Niets was hen te dol in hun queeste de vieze energieopwekking d.m.v. atoomsplitsing te rehabiliteren. Steun van de westerse regeringen hadden ze: die wilden maar al te desperaat van de woestijnprinsen af. Dus kregen we Al Gore, en de daaraan gekoppelde CO2 gekte, opwarming van de aarde en wat dies meer zij. Op de gehele aardbol liepen de milieubewustelingen met hem weg, de argwaan tegen kernenergie nam af, de belangstelling toe en de orders ook. Er werden weer nieuwe centrales besteld.
Dat was voor 13 maart 2011: een idyllisch tafereeltje. Nu is het oorlog.
Het drong langzaam aan tot de groenen door dat ze beet genomen werden waar ze bij stonden. Was het in Cancún? In Kopenhagen? Opeens viel het kwartje: CO2 is een excuus om kernenergie weer bespreekbaar te maken! Dat ze het niet door hadden! Ze sloegen terug. Keihard. Zij lieten een krachtig explosief afgaan op 20 km van de kust van Noordelijk Japan, op een cruciale plek, rijk aan kerncentrales. De ontploffing veroorzaakte een overstroming die maar liefst 3 van die monsters buiten werking deed gaan. De golf was zo krachtig dat het ook de generators die voor noodkoeling zouden zorgen (een kerncentrale kun je wel uitzetten, zo weten we sinds 13 maart 2011, maar het moet ook afkoelen) uitschakelde.
Melt down.
Radioactiviteit.
Evacuatie.
Een wereldwijde walging van alles wat riekt naar het nucleaire. Al Gore en zijn CO2-oké-vrindjes schaakmat.
Deze column is eerder op Nurks verschenen
