Marianne Zwagerman heeft een boek geschreven. Hoewel... “Is dit een boek?” riep Bleker bij Pauw & Witteman. Daar had hij een punt, en Marianne Zwagerman niet.

Haar betoog rammelde aan alle kanten. Ze verklaarde in het belang van vrouwen te willen opkomen, door ze te pushen om een “carrière” te nemen. Een carrière zou dan, in haar definitie, iets zijn dat meer dan 8 loners in dienst hebben inhield en meer dan 1 miljoen omzet per jaar. Hoe is dit te rijmen met haar voornemen vrouwen te willen helpen? Welke vrouw, welk MENS, kan zich permitteren om meer dan 8 personen in dienst te nemen en minstens 1 miljoen euro omzet te draaien? Je hebt het hier over een zeldzame categorie, over topvrouwen, over topmensen! Voor die doelgroep hoef je niet in te spannen, die komen er wel, no matter what. Marianne Zwagerman schrijft haar boek juist voor de normalere vrouwen, het midden- en laagsegment, zeg maar. Dat is een falabella vragen om 120 cm hoog te springen, en vervolgens die pony op haar kop geven dat het haar niet lukt. Ik ben zo beduusd dat ik me pardoes afvraag hoe ze met zoveel onnozelheid en gebrek aan relativeringsvermogen dat bedrijf met 8 medewerkers in de lucht kan houden.

Ik zou elk van haar argumenten kunnen fileren maar dat is verloren moeite: deze vrouw heeft al genoeg aandacht gekregen, met haar “is dit een boek”-boek. Waar het mij om gaat, is het lot van de vrouw. Want ik, in tegenstelling tot deze zgn powervrouw en haar kornuiten (Ellen Mees cs), heb wél het beste met vrouwen voor.

Ik heb het dan over moeders. Zoals ik eerder stelde is feminisme voor kinderloze vrouwen een open deur. Het zijn juist moeders die Marianne Zwagerman aanvalt, al blijft ze in alle toonaarden terug op dat woord komen – ze valt zgn niemand aan, ze laat zgn iedereen in haar waarde, ze vindt het zgn goed dat vrouwen mutsen zijn als ze dat zelf willen. Ik zal blijven strijden tegen de dwang om moeders te stigmatiseren als ze minder hard werken dan de kerels. Wij zijn geen kerels. We hebben babies geworpen, wat een aanslag op ons lijf is geweest zoals zij zich niet kan voorstellen, al denkt ze dat te weten omdat “haar collega 2 kinderen heeft gekregen zonder dat zij -M. Zwagerman – er last van kreeg”. De meesten onder ons hebben het wel degelijk zwaar te verduren onder de hormonale achtbanen van een vrouwenleven. De meesten van ons weigeren het prille leven van onze kroost te vergooien voor een drukke baan – een door mannen bedacht Frankenstein monster. Wat is er dan mooier dan een webshopje? Je kunt het makkelijk combineren met je gezinsleven, het geeft je een beetje zelfvertrouwen in deze maatschappij waar je niet telt als voltijds moeder. Als feministe zou je zeggen: optimale oplossing! Maar nee, er staan steeds weer vrouwen op die de heilige plicht voelen de rest van ons te moeten opvoeden.

Ik zie dit met lede ogen aan. Vanuit mijn positie en geschiedenis begaan deze vrouwen een misser. Zij zijn de spreekwoordelijke eerste generatie werkende vrouwen in Nederland. Net als de hippies uit de jaren dinges zich afzetten tegen religie en dogma's, zetten deze Nederlandse vrouwen zich af tegen alles wat riekt naar hun “moeder thuis met de thee.”

Ik ben, zoals al een eeuw lang normaal is in Frankrijk (sinds de Pruisische oorlog van 1870, toen de mannen in groten getalle het land verlieten), niet opgevoed door mijn meer dan voltijds werkende moeder, maar door mijn opeenvolgende oppassen. In Frankrijk is het al lang geïnstitutionaliseerd dat de vrouw werkt. Je kan niet eens anders, je komt simpelweg niet rond van een salaris, daar zorgen de opgelopen kosten voor levensonderhoud voor. Zo gaat het nu eenmaal in de economie: hoe meer er te plukken valt om meer er geplukt zal worden. Je vraagt moeders om zich in een heilloos avontuur te storten die niet terug te draaien valt, en dit over de rug van de kinderen. Ik heb een boodschap voor Marianne Zwagerman en Ellen Mees cs: ik had dolgraag een moeder bij de thee willen hebben. Een vrouw die zich niet voor het karretje liet spannen van geld en werk, die zich niet gek liet maken door de waan van de dag. Het ideaal dat ze voorstaan is een fata morgana. Het lijkt mooi maar uiteindelijk is iedereen daar de dupe van.

En nee, Mevrouw Zwagerman, zolang u kinderloos bent heeft u wat mij betreft geen recht van spreken over de positie van werkende moeders. U weet er een boek lang niets van. U heeft een boek voor meiden geschreven. U weet niet wat het is om een moeder te zijn en u weet niet wat het is om het kind te zijn van een moeder zoals u die voorstaat. Het eerste is namelijk vele malen moeilijker dan u denkt, en het tweede vele malen erger.