Smak smak smak – drie kussen – “Het was leuk! Moeten we vaker doen” roep ik tegen mijn zoon bij het afscheid op Amstel station. Hij verdwijnt via de schuifdeuren naar het Westen, ik door die naar het Oosten. We komen zojuist uit de Ikea, waar we de hele zondagmiddag hebben doorgebracht.

Iets waarvan we allebei hadden gehoord dat het de hel zou zijn. Wanneer ik, verstokte winkelfoob, vertelde dat we deze afspraak hadden gemaakt reageerden bekenden stuk voor stuk als door een adder gebeten: naar de Ikea? Op zondag? Ben je besodetoeterd?

Maar het viel reuze mee. Niet omdat er minder winkelend publiek was dan verwacht. De dijkdoorbraak vond gewoontegetrouw om 14 uur plaats: vanaf dat tijdstip werden de gangen gevuld met een rivier van mensen die elkaar stapvoets op de hielen volgden. “Het zijn geen mensen, het is meubilair” stelde mijn zoon voor. Een prachtidee! Als je ze niet als levend beschouwd, maar als object, dan wordt je niet overvallen door hun alomaanwezigheid. Dan is er ook geen stress.

Zo hebben we een heerlijke middag gespendeerd: het doel van ons bezoek, een scheidingswand kopen, is geweldig gelukt. Al snel waren we aan het varen: we laveerden lachend op de brede stromen, staken woeste rivieren over, meerden aan in rustige haventjes (een beddestee in de kinderkamerhoek) om bij te praten en de passerende kudde te analyseren. We hebben zelfs geluncht in het restaurant, aan een tafel met uitzicht op de parkeerplaats.

Eenmaal met onze kartonnen boot langs de sluis moesten we bijna een uur wachten om die in te leveren voor transport naar huis. Dat begon aan mij te vreten toen mijn zoon de woorden sprak: “We kunnen maar beter wachten op de zondvloed, dan drijft die kast vanzelf naar mijn huis toe.” Ik kon weer een halfuur vooruit.

De Ikea op zondag: het kan, maar je moet wel iemand met humor bij je hebben.

Op AT5 gepubliceerd.