Wit paard
23 December 2007
Een wit paard is geen paard, volgens de Chinese wijsgeer Gongsun Longzi. Wat is dan een prìns op een wit paard? Zover het collectieve bewustzijn van de westerse vrouwen terug in de tijd reikt, hangt die zogenaamde prins als een wolk boven hun geluk.
Het begint als meisje. Al eeuwen worden zij verhaaltjes voorgelezen over lieve sloofjes die na veel narigheid krijgen wie ze toekomt: een prins op het witte paard. Zoals met alle consumptiegoederen is die prins echter volkomen gedemocratiseerd. Girls van tegenwoordig denken niet: "Goh, wat leuk voor dat arme meisje." Ze denken: "Dat wil ik ook." En snel achteraan: "Dat mòet ik ook." Is het je eindelijk gelukt, na vele omzwervingen door het moeras des levens waar je beduidend meer Heathcliffs dan Rochesters bent tegengekomen, om op te groeien tot een vrouw die niet meer in sprookjes gelooft, dan krijg je van feministische hoek (u weet wel: vrouwen die het beste met vrouwen voor hebben...) boeken door de strot geduwd als: De prins op het witte paard. Het geheim van een gelukkige relatie, van Mira Kirschenbaum. Anno 2007... je moet maar durven. Lukt het je eindelijk om tevreden te zijn met wat je hebt (is dat niet de sleutel tot eeuwig geluk?), en over de tekortkomingen van je echtelijke wederhelft heen te kijken ("Ze missen toch allemaal een rib." beantwoordde Fatima, een kennis uit Marrakesh, mijn vraag waarom ze in godensnaam bij haar stokoude, invalide en walgelijke echtgenoot bleef), dan schreeuwt een of andere hoge piet uit Amerika in je oor dat je een sukkel bent. Want gij zult voor niets en niet minder tekenen dan voor de Prins op het Witte Paard.
Wie deugt er allemaal niet in de ogen van Mira Kirschenbaum? Nou de steuntrekker, bijvoorbeeld. Dat is een loser, die mag je niet willen, als vrouw. De man-in-je-leven mag ook vooral nooit en te nimmer een hard woord laten vallen, noch de kroeg in en noch minder (God bless us!) een wietje roken, opdat gij in een veilig coconnetje leeft. En mocht hij eens het bed induiken met een wulpse dame die hij in een dronken bui echt niet kon weerstaan? Scheiden! Meteen! Nee... in alle opzichten mag je je enkel inlaten met de alleronberispelijksten onder het manvolk. Diepe, diepe zucht.
Op straat lopen er verdomd weinig mannen die voldoen aan Kirschenbaums eisen. Wat doe je met die miljarden vrouwen die het simpelweg nooit zal lukken de hand te leggen op een van die zeldzame hoogstdeugdelijken? Je zadelt ze op met de must van een idealitaire partner, een beeld dat hun leven grondig zou kunnen verpesten, als ze niet beschikten over een gezond verstand dat zegt: "Luister eens, wees maar tevreden met Harry. Hij is een beetje een hork van een kerel, en veel geld zal hij nooit verdienen, maar hij is toch het beste wat ìk zal krijgen." Je bereikt dat veel vrouwen na ontelbare pogingen de handdoek in de ring gooien en verbeten alleenstaand blijven. Hoort u in de verte het koor van de feministen nu zingen: "Beter alleen dan in slecht gezelschap"? Ze vergeten dat alleen zijn en vooral het vermogen om daarin vreugde te scheppen een zeldzame hoedanigheid is, gegeven aan bar weinig onder ons. Helaas, wentelt het gros van de alleenstaanden zich niet dagelijks in zelfgekozen gelukzaligheid, maar blijft echt wel steeds en heimelijk hopen op die klote Prins op het Witte Paard.
Dè uitzondering in al die mooie sprookjes is Belle en het Beest, dat op zijn beurt een opvoedkundige boodschap van twijfelachtig nut zendt: meisje, je bent zacht en lief, maar je krijgt vast een gruwelijk monster als echtgenoot. Gij zult al zijn fratsen moeten dulden om uiteindelijk tot een gezamenlijk paradijs te geraken. Door jouw liefde zal hij ten slotte veranderen in ... de Prins op het Witte Paard.
Ook op Kutbinnenlanders.nl gepubliceerd.
