Trash
19 April 2009
Fietsend door nachtelijk Amsterdam-Oost trof het me dat er wel erg veel nieuwe spullen langs de kant van de weg lagen.
Hopen afgekeurde troep in afwachting van de vuilniswagen maar ook spieksplinternieuwe nog te monteren kasten, blakend van witheid, banken met nog gave kussens, spiegels zonder een smet, operationele computerschermen en zelfs een nog werkend modem. In Amsterdam-Oost for Christ's sake! Een Vogelaarswijk.
Toen ik jong was hadden we ook crisis. Ik, en met mij velen van mijn generatie armzalige jongelingen, struinde regelmatig langs de straten op zoek naar iets bruikbaars. Een daad die ons heden ten dage regelrecht op het politieburo zou doen belanden, maar dat is een ander verhaal. De kwaliteit van wat je destijds aantrof was erbarmelijk. We toogden noodgedwongen naar Zuid, voor het betere werk: degelijke fauteuils uit opa's tijd, gedragen schoenen van echt leer, dat soort luxe goederen. In de rest van de stad gooide de burger pas iets weg als dat tot de draad gedragen was, vol gaten zat of door een kortsluiting ontploft. Nooit omdat het toevallig niet (meer) in de mode was of niet (meer) hun smaak. Ik heb een keer een nog heel bruikbare reistas gevonden, een chique van Samsonite. Je dacht bij jezelf: "Hebben ze ruzie gehad of zo?" Het kwam simpelweg niet in je op dat iemand uit je arme buurt zomaar een bijna nieuwe dure koffer weg zou doen.
Mijn conclusie is: Crisis? What crisis? Ik zal het pas over "de crisis" hebben wanneer de immigranten uit Amsterdam-Oost echte troep beginnen weg te gooien, en er geen blinkende dure spullen meer langs de weg op de vuilniswagen staan te wachten.
.
