Roze imam
22 Februari 2011
De Roze Imam is in town. Rechtstreeks uit Kaapstad, dat minder fanatieke moslims huisvest dan Amsterdam, zegt hij. Zaterdag spreekt hij op de Conferentie Homoseksualiteit & Islam in Amsterdam, op uitnodiging van het COC.
Een Roze Imam, die we hard nodig hebben, gezien de graad van emancipatie onder de Marokkaanse jongens die er niet voor terugdeinzen Amsterdamse homo's uit het straatbeeld en zelfs uit hun huis te treiteren. Amsterdam stond een paar decennia te boek als een homovriendelijke stad. Deze status heeft Mokum al lang verloren. De komst van de Roze Imam is prijzenswaardig. Dat we hem nodig hebben, anno 2011, dát is iets om ons voor te schamen. Het was ons gelukt om uit de barbarij van religiositeit te stappen. De acceptatie van andersgeaarden was een feit. Hoe konden wij de klok terug zetten, zo schandelijk ver terug in de tijd? Waren we er zelf niet bij? Konden wij bij elke geval van mishandeling geen Ho roepen? Wat is er mis gegaan? Waren het blanke jongens uit Nederland - of uit een ander westers land - dan waren zij terstond in de kraag gegrepen en getucht. Het drama van het verkwanselen van de emancipatie is geweest dat de daders tot een arme etnie behoren.
Immigranten uit arme landen: daar mag je niets tegen zeggen. Zij mogen dieren op de meest pijnlijke manier afslachten, vrouwen als minderwaardige wezens beschouwen, en, uiteraard, homo's treiteren. Omdat hun voorouders uit een arm land komen. We beschouwen ze als zielig. Racisme, onder de mantel van goede bedoelingen. Hoe konden wij het laten gebeuren dat mensen uit ongeëmancipeerde culturen zo'n groot deel van de stedelijke bevolking gingen vormen? "Onze regering heeft de eerste arbeiders uit Noord-Afrika gehaald" heet het dan. "Zij zouden terugkeren naar hun eigen land" volgt meestal. In het bedrijfsleven wordt altijd naar antecedanten gekeken voor je iemand inhuurt. Heeft de regering niet naar antecedanten gekeken? Frankrijk had al generaties ervaring met arbeiders uit Noord-Afrika. Kon de regering niet vragen: "Hoe bevallen ze als arbeiders?" Zoiets verwacht je toch van een werk verschaffende instantie? Het antwoord was ontluisterend geweest: nee, ze bevallen niet.
"Het is maar tijdelijk" zeiden de Nederlanders, terwijl ze de vrouwen en kinderen van deze arbeiders lieten overkomen, terwijl ze de deur open hielden voor stromen nog meer gelukzoekers uit streken die in andere landen voor problematische ontwikkelingen hadden gezorgd. What were they thinking? Nu hebben we de Roze Imam. Aan hem de bovenmenselijke taak in zijn uppie de helft van de Amsterdamse jeugd uit het hoofd te praten wat hun familie al millennia denkt. Welkom Roze Imam! Veel succes!
Deze column is eerder op AT5 gepubliceerd.
