Karōshi

4 Oktober 2009



Bij de Franse telecom hebben er sinds vorig jaar 24 werknemers zelfmoord gepleegd. Ze hielden duidelijk niet van hun werk, of van de omstandigheden waaronder zij hun werk moesten doen. Voor ons Europeanen is dit fenomeen tamelijk nieuw. In Japan echter, zijn ze daar al ongeveer een halve eeuw mee vertrouwd. 

Heel Japan leeft om te werken. Rectificatie: Heel mannelijk Japan. De vrouwen studeren en komen daarna vaak op redelijke posten terecht (nooit in de top) , maar tegen de dertig trouwen ze en nemen ze ontslag om voltijds voor man en kinderen te zorgen. De salariman werkt dan letterlijk voor twee. Hij werkt dagelijks onbezoldigd over, hij mag zijn officiële vakantiedagen van zijn cultuur niet opnemen en hij moet na zijn werkdag nog uren met de baas of de relaties van de baas naar café 's om tot diep in de nacht te bewijzen dat hij een kerel is door net zoveel whisky als de baas te zuipen. In de eerste treinen van de ochtend tref je ze dikwijls aan, op hun weg terug naar huis, laveloos, halfslapend. Eentje knikkebolde zo dat zijn hoofd op mijn schouders neerkwam. Een ander was zo zat dat hij op de grond van de trein was gaan liggen slapen. Knikkebollen is sowieso normaal in de Tokyose treinen, het ongewone zat hem in het niet rechtop kunnen zitten slapen. Geen wonder dat velen de helse werkdruk niet volhouden: they drop dead or kill themselves by the hundred.

Het drillen begint op de middelbare school, in speciale naschoolse huiswerkklassen. Karōshi (sterfte door overwerk) komt dan ook niet enkel op de werkvloer, maar zeker ook onder pubers voor. De studie- en werkdruk is enorm. De druk die de maatschappij op je uitoefent om ervoor te zorgen dat je in het gelid loopt, is enorm. De schade die dat systeem op het individu aanricht, is, wederom, enorm.

Nu we in Europa onmachtig blijken de opmars van targetsverslaafde managers in te dammen, kunnen we rekenen op het ontstaan en de forse toename van karōshi. Van de week hebben de werkgeversorganisaties tot ieders afgrijzen de vakbonden slinks weten kort te sluiten met hun eis voor de AOW op 67 jaar. Waarbij het duidelijkst naar vooren springt dat het niet om u en ik (hoogopgeleiden met een lekker baantje, die wel tot ons 80ste willen, en kunnen, doorwerken maar tot nu toe niet mochten) gaat, maar om de invulling van laagbetaalde arbeidsplaatsen, waar voor een habbekrats loodzwaar werk wordt verricht.

Ik heb in deze de perfecte oplossing: laat al die ijverige managers tussen de werkvloer en de bazen, en alle reorganisatoren, zelf nuttig werk verrichten (in plaats van eeuwig te evalueren en te controleren), loodzwaar en voor een habbekrats. Op tijdelijke basis, omdat we vergrijzen, in een crisis zitten, allemaal iets moeten inleveren. Om alle excuses die ze zelf verzinnen om ons hun verlate AOW door de strot te duwen. Daarmee voldoe je aan de groeiende vraag naar goedkope arbeid, en je verlost de goedwillende ploeteraar van de trossen bloedzuigers die zijn werkzame leven tot een hel maken.


Naschrift dd 05-10-2009: Mijn vriendin uit Hong Kong vertelt me net dat het fenomeen zelfmoord door te veel druk ook in dat gedeelte van China veelvuldig plaatsvindt, en ook onder pubers. Het wordt alleen niet alszodanig geregistreerd. In Japan wordt dat wel gedaan.

- Aanraders -