Kant noch wal

6 Juni 2009



We schrijven in de nadagen van de verkiezingen voor het Europees parlement. De PVV heeft zijn achterban op een wonderlijke manier zien te mobiliseren. Wat resulteert in een heuse gang van vier afgevaardigden die binnenkort naar Brussel zullen togen om de belangen van Nederland te behartigen.

Hoe lang dat zal duren, dat behartigen, is de vraag. De ervaring leert dat europarlementariërs zich binnen een mum van tijd ontpoppen als... Europees. Ze omarmen het Europees belang en laten de teugels van het Nederlandse vieren. Het moet nu eenmaal niet lekker voelen, laat staan verheffend, om tussen al dat hoogstaande diplomatenvolk te zitten doordrammen over je lapje grond, terwijl ze om je heen verwoed bezield met Fort-Europa bezig zijn, het überdoel, de moeder aller oplossingen voor de wereldvrede, de Graal van het nieuwe millenium.

Maar goed. Prachtige taferelen de laatste dagen bij het bekend maken van de uitslagen. PvdA, CDA, Groenlinks, ze verdrongen elkaar met het beste antwoord op de vraag: "Hoe hebben we dat kunnen laten gebeuren?" Waarbij ze elkaar voortdurend tegenspraken, ook binnen dezelfde partij.

Zo ging het bij de PvdA: een lokale bestuurder zwoer dat de uitslag van generlei betekenis was voor het algemeen functionneren van de partij. Diezelfde avond corrigeerde minister Eberhard van der Laan hem publiekelijk: de PvdA diende wel degelijk de hand in eigen boesem te steken, en wel onmiddelijk, zoveel tijd hebben we niet meer, weten jullie nog? In 2011 wordt er weer gestemd, luitjes, en dan zal het over onze pluchestoeltjes gaan.
Zoiets.
Maar ja, Eberhard van der Laan woont in de Baarsjes. Dan weet je: stiekem begrijpt hij die PVV-stemmers als geen ander. Zijn handen jeuken om aan de slag te gaan, en dit keer niet met een potje geld voor buurtbarbecuën.  

Misschien is hij de enige in ambtelijk-politiek Nederland. Minister-president Balkenende haastte zich om uit te leggen dat het hier om de verkiezingen voor Eu-ro-pa betrof, niet voor Nederland dus (voor de idioten onder jullie die dat niet door hadden en die massaal zijn gaan stemmen), en dat de uitslag verder niets zegt. Wat was zijn commentaar geweest bij een verpletterende overwinning voor de regerende partijen? Ik durf te fantaseren dat onze Jan-Peter dan flink op zijn borst had geslaan en had getrompetteerd: "Alle lof! Alle lof voor de regering van Nederland! Dit is een grootse dag, de bevestiging van Ons Grote Gelijk en Onze Uitmuntende Kwaliteiten als Bestuurders."


We zullen het nooit weten. Ondertussen mocht Wilders aanschuiven aan een tafel van partijbonzen. De vraag die hij stelde was: "Een maand geleden riepen jullie allemaal 'Wij weigeren met de PVV te regeren.' Wat is jullie antwoord nu als ik dat opnieuw zou vragen?" Een bij een spraken zij hun stellige voornemen om nooit en te nimmer met de PVV in zee te gaan. Achter deze ferme taal las je in hele kleine letters: "En het kan ons worst wezen hoe het volk daarover denkt. Waar bemoeien zij zich mee? Ons een potje komen uitleggen hoe wij moeten regeren. Stelletje ongeletterde debielen. " Een staaltje democratische inborst waar geen interviewer over viel. Waarbij Agnes Kant de kroon spande: waar het de anderen lukte om hun verontwaardiging in beschaafd Nederlands te uiten, opende zij haar grote mond en zette zij het meteen op een schreeuwen: "WAAIJ ZULLEN NOOOIT MET EEN PARTAAIJ SAAMENWERKEN DIE EEN GROEP UITSLUIT OP GROND VAN HUN RELIGIE." Keihard.

Net Marijnissen, dacht ik. Hèbben we een vrouw aan het stuur van de SP, dan moet ze van zichzelf net zo doen als de opperaap. Had ze op dezelfde manier alle regels der fatsoen laten varen als niet de hoogblonde Wilders tegenover haar zat maar een niet al te blanke, shariaminnende imam? Ik zucht. Maar ga spoedig over tot bulderend lachen, want de kermis der malle politici gaat onverdroten door. U zult de komende twee jaar zowel PvdA als CDA hun tanden en hun nagels diep in hun regeringsstoeltjes zien zetten, steeds dieper, en pure angst in hun ogen aanschouwen. We beleven heerlijke tijden.


.

- Aanraders -