Inflatie
8 Oktober 2014
De inflatie is overal behalve in de
lonen.
De huren in mijn straat zijn in 20 jaar
verVIJFTIGvoudigd: van 50 gulden per maand tot 1.200 euro nu. Onze
inkomens? De bijstandsuitkeringen, het minimumloon, een modaal
inkomen: formeel verdubbeld, feitelijk nagenoeg hetzelfde, omdat in
2002, op de prijzenbordjes van de middenstand, de euro de gulden
knipplak verving. Het is een grof schandaal en vrijwel niemand doet
er wat aan.
25 jaar geleden besloeg een avondje
stappen het bezoeken van een aantal kroegen, disco's en
festiviteiten. Nergens betaalde je entree. Geld verdienden ze op de
consumpties, die ook ongekend goedkoop waren. Verveelde je je
ergens?Dan stapte je naar de volgende place-to-be. Tegenwoordig boek
je een maand van tevoren een plek op een festival waar je je blauw
voor betaalt. De avond zelf moet je in de rij en hopen dat je door
wordt gelaten door de doorbitch. Eenmaal binnen ben je gevangen: waar
zou je anders kunnen? Overal moet je reserveren, overal moet je fikse
entree betalen.
Als je iemand begroef dan was er
standaard koffie en cake bij de begraafplaats, dat werd gezet door
een oude dame die daar werkte. De koffie kocht je per kan en de cake
à 0,50 guldencent per plak. Nu zijn het horecabedrijven die zich 5
sterrenhotels wanen. Hun broodjes zijn niet te vreten en kosten een
vermogen.
Medicijnen en artsenbezoek betaalde je
niet. Dat deed het ziekenfonds voor je. Betekende wel dat je op je
40ste een kunstgebit moest nemen, maar als je daar wat voor over had,
zoals ik, dan ontsprong je de dans. De duurste kroon kostte je minder
dan een maand verzekering anno nu.
Alle zaken die je kon kopen en dus van
jou waren zijn veranderd in abonnementen. Je zit eraan vast, en, of
je het gebruikt of niet, elke maand gaat er een bedrag van je
rekening af. Je kan je niet meer permitteren om een maand lang niets
te kopen,zoals ik dat wel vaker deed - en wat mogelijk maakte dat ik
nooit schulden had, al leefde ik als alleenstaande moeder van het
absolute Nederlandse minimum.
Spullen worden gemaakt om kapot te
gaan. De economie moet tenslotte draaien! Zelfs kamerplanten worden
op de dood gekweekt, je houdt ze niet lang meer in leven.
Het is een situatie die me doet denken
aan die in het Frankrijk dat ik in 1983 verliet. Ik merkte toen met
verbazing en vreugde dat het hier anders ging. Hier kon je arm in de
hoofdstad wonen! Sterker nog: iedereen was toen arm in de hoofdstad.
Huren van 100 gulden stonden als exorbitant te boek. Het tweede-
(derde-, vierde-) handscircuit tierde welig. Het ging goed, en het
was een verademing vergeleken met waar ik vandaan kwam, waar stappen
je 50 francs entree kostte (ook inde provincie), voor een puber een
onbereikbaar bedrag. Chocomel in het assortiment? Cocktails à 80
francs zult u bedoelen. In Amsterdam, hoofdstad van Nederland, een
van de rijkste en tofste landen van de wereld, kon je prima arm
wezen. Je had nog steeds toegang tot cultuur van hoge kwaliteit, je
kon eten en drinken, je kind laten opgroeien, iets in het centrum van
de stad huren, wat lezen, TV kijken, telefoneren. Je was gelukkig.
Alles wordt peperduur, maar de
inkomens, die blijven waar ze waren. We zitten erbij en kijken
ernaar. Straks mogen we niet meer arm zijn in Amsterdam, terwijl arm
zijn het minste stress oplevert en het fijnste is wat je voor het
milieu kunt doen. Ik heb meelij met de nieuwste generaties.
