Hulde
15 Juli 2010
De jongens zijn weer thuis. Ze zijn feestelijk onthaald door het Nederlandse volk, dat massaal in oranjekledij naar de hoofdstad is toegestroomd om de helden te feliciteren. Onze Koningin heeft zich met de Oranjeselectie op het bordes op de gevoelige plaat laten vastleggen, en Gio en Bertje hebben er zelfs een lintje aan overgehouden.
Wat zijn we toch een gelukkig volkje.
Maar niet heus. In het Parool regende het ingezonden brieven waarvan de zuurtegraad je deed vrezen voor je tandglazuur: Een inwoner van Zuid schaamde zich plaatsvervangend tegenover zijn Amerikaanse buren die hem hadden toegebeten: "Huldigen jullie de verliezers? Goh, wij doen dat met de winnaars". Een Amsterdamse was in de pen geklommen om zich bij het Parool te beklagen over het feit dat de brandweermannen niet gehuldigd werden, terwijl zij in haar ogen de ware helden waren "die ook gewoon hun werk doen."
Tja.
Niet dat ik perse voor zo'n bejubeling ben, hoor. Een beetje lezer weet wat voor een mens- en zeker massaschuw iemand ik ben. Wat mij betreft mogen ze àlle grootschalige bijeenkomsten schrappen - alle grootschalige watdanook eigenlijk. Maar onze voetballers, ja, daar maak ik toch een uitzondering voor. Van mij mogen ze gevierd worden tot ze erbij neervallen. Hieronder een greep uit mijn argumenten:
-Het is topamusement voor gans de natie. Net als het Koningschap. Je houdt een Koningin voor de Bühne, en een voetbalelftal. Ook. Voor de Bühne. Wij normale mensjes hebben dat nodig, zo'n uitlaatklep. Dat drie intellectuelen zonder kunnen, daar trekken wij ons lekker niets van aan.
-De brandweermannen zijn het overduidelijk niet met mevrouw eens: ze zijn voltallig gekomen met de brandweerspuit, om een waterige eerbetoon aan de ballentrappers te betonen.
-De Amerikanen hebben er niets van gebakken: als ik de Amerikaan was die ons feestje niet gunde, dan zou ik onder de grond kruipen van schaamte, en ZEKER MIJN MOND HOUDEN.
-De jongens hebben niet verloren, ze hebben ZILVER. Van de wereld! Zilver is vet. Daar mag je voor buigen.
Dit is wat ik nu even kon bedenken. Het blijft vakantie, he, de radertjes in de bovenkamer doen het toch wat langzamer dan normaal, daar zullen we ons bij neer moeten leggen. En voor degenen die nu denken dat ik opeens in een voetbalista ben veranderd: voor de finale heb ik alles wat in het huis kloten heeft bungelen naar andere oorden gestuurd en met mijn dochter gezellig de hele eerste serie van Gooische Vrouwen op de DVD gekeken. Die nacht droomde ik dat ik een café binnenstapte en vroeg wat de uitslag was. "Spanje heeft gewonnen" zeiden de stamgasten. Voor de huldiging ben ik, vanzelfsprekend, Amsterdam tijdig uitgevlucht.
.
