Erwin
29 Augustus 2010
Zodra kunstenaars beroemd worden, en zeker als ze mega-(wereld-) beroemd zijn, neig je te vergeten dat ze kunstenaars zijn. Dat rijk worden, die zakelijkheid, dat is numero due. Dan schrik je, of in ieder geval schrik ik, ervan te beseffen dat ze een klein hartje hebben. Want dat is het juist: kunstenaar zijn. Een en al gevoel. Ze kunnen (moeten) wel redeneren, omdat het nu eenmaal zo gaat in onze tijd, maar eigenlijk willen ze niets liever dan dat wij begrijpen hoe zij zich voelen. Ze voelen zo veel meer, en zo scherper, dan wij.
Dit inzicht kreeg ik gisteren bij het kijken van Zomergasten met Erwin Olaf. Zo'n prachtig gehouwen gezicht, een statige man, eng mooi, alom gevierd en gevreesd, die een paar uur woorden aan elkaar rijgt om ons mensjes die kijken te laten zien hoe hij zich voelt. Dat is voor mij televisie. Ik zeg dan volmondig tegen Erwin: "Man, ik begrijp je. Boodschap ontvangen." Ik denk dan, maar wie ben ik, dat hij daar tevreden om is.
Ik zal van nu af aan nooit meer vergeten dat een kunstenaar een kunstenaar, een gevoelsmens een gevoelsmens blijft, al is hij of zij de mooiste, rijkste of beroemste ter aarde. Ik zeg dan "Dank Jelle", ik denk dan, maar wie ben ik, dat hij daar tevreden om is.
.
