De JR van de streek #2

17 Februari 2011







Hoe het met de JR van de streek verliep heb ik verzuimd u mee te delen. Hij kreeg van de zomer een hersenbloeding: een propje bloedvet had zich naar zijn brein begeven en daar schade aangericht. Een tijdje was het ongewis, maar hij is een beer van een vent, dus herstelde.

Met de Kerst zag ik hem: een schim van wat hij eens was. Een mager dingetje. Hij sliep een gat in de dag, en ’s nachts doolde hij door het huis, ongeleid projectiel zonder houvast op zoek naar een vergeten iets. Hij volgde mijn moeder als een hondje, overal waar ze naar toe ging. Zelfs als ze ons haalde en bracht, zetelde hij zich naast haar op de passagiersstoel, waardoor we krap kwamen te zitten. Geen grapjes meer. Geen tirannieke dwingelandij. Geen oeverloze uiteenzettingen van de wereld volgens mijn vader. Een apathische klomp vlees op de bank voor een TV die hij niet eens meer keek.

Ik had dan ook afscheid genomen in mezelf. Ik dacht: dit komt nooit meer goed. Hij is te oud.

Krap een maand later moest ik alweer naar mijn verre geboortestreek toe voor een begrafenis. Toen ik de oprit uitkwam was mijn verbazing groot: het leek wel een slagveld. Boomstammen per dozijnen in mootjes gehakt. Machines hier en daar. Stapels af te voeren materiaal. Mijn moeder kwam mij er zuchtend het fijne van leren: mijn vader was uit zijn lethargie gekomen.

Hij was alweer vol bouw- en slooplust met allerlei grootschalige projecten bezig. Opeens voldeed de ruimte (goed voor 4 auto’s) voor de deur niet meer. Met hun 50ste huwelijksverjaardag voor de boeg moest er een gigaparkeerterrein voor de vele gasten bijkomen. Mijn vader had eigenhandig en geheel tegen doktersvoorschiften (want nog steeds kwartblind) de cirkelzaag ter hand genomen en was het aangrenzende plukje dennenbos te lijf gegaan. Aangezwengeld door de adrenaline was hij vervolgens het grootschalig herschapen van het kapitale huis zelf aangevangen, te beginnen met zijn reusachtige badkamer, die een complete facelift moest krijgen.

In de 4 dagen dat ik gebleven ben, was hij of aan het bouwen of aan het slopen of aan het ouwehoeren. Ook betreurde hij regelmatig het gebrek aan sneeuw: hij had zo graag de latten eronder gebonden. Ik probeerde zijn grappen te noteren maar dat lukte niet: het waren er te veel. Tussendoor oefende hij zijn Italiaanse koor- en gospelgezang. Het moge duidelijk zijn: de JR van de streek is back.





Dit stukkie is eerder op Nurks verschenen.

- Aanraders -